Je oog moet er even op vallen. Als dat gebeurt, ben ik niet meer te houden. Dan wil ik op de plaat hebben wat ik zie en ga op jacht. En eenmaal op de plaat zie ik meer dan ik zag. Eerlijk gezegd worden mijn foto’s soms toevallig nog veel beter dan ik eigenlijk verdiend heb …. 😉
Vorige week vrijdag kregen we een uitnodiging van onze vriend, “personal” hopman en vrijwillig boswachter bij een landelijk erkende organisatie Henk om onder zijn bezielende leiding in de schemering everzwijnen te observeren. Succes was niet verzekerd maar het was er wel. We hadden zelfs het geluk om van die leuke kleine “Frischlinge” met hun pyjamastreepjes te zien. En dat op zo korte afstand dat ik er gewoon met mijn mobieltje een foto van kon maken.
En vandaag hebben we tijdens een fietstocht zomaar overdag weer ongelooflijk gezwijnd. Deze twee dames stonden als koeien in de wei met wel negen ravottende biggetjes. Superleuk. Weer met het mobieltje gemaakt. Dit was een week van het zwijn!
Wij hebben een gedenkplaats voor haar ingericht.
De crematieplechtigheid kon op dinsdag 21 april van 12:30 tot 13:15 uur worden gevolgd via lifestream.
Haar oud-collega’s en vrienden hebben een erehaag gevormd voor de rouwstoet. De erehaag stond voor het ziekenhuis van Alkmaar waar Marja gewerkt heeft.
Het was een ongelooflijk mooi afscheid. Maar wij hadden haar liever nog langer bij ons gehad.
Voor wie bij de lifestream technische problemen heeft ondervonden: Klik hier
Voor een impressie van de rouwstoet en de erehaag: klik hier
We zaten in een kroeg aan de haven van Oudeschild aan een Skuumkoppe toen op de radio de sluiting van alle Horeca werd verkondigd. 
We hadden nog net 20 minuten voor een tweede ronde. Toen stonden we buiten. De dagen en weken erop werd het overal steeds stiller, gekker. De condensstrepen van de vliegtuigen verdwenen uit de blauwe lucht, prachtig voorjaarsweer, heldere sterrennachten – een genot, met een beklemmend gevoel op de achtergrond.
Voor ons geldt nu een intelligente Lockdown. Wij zijn altijd graag slimmer dan de anderen. Anderen dragen mondkapjes. Mondkapjes helpen niet. Komt dat even goed uit. We hebben een groot tekort aan mondkapjes. De cijfers uit Rusland en China zijn niet te vertrouwen. Hoeveel besmettingen er in Nederland zijn weten we niet. We hebben onvoldoende testcapaciteit. De onzekerheid maakt bang. We zullen nog lang bang blijven. Tot het over is. Tot we het gehad hebben, hersteld zijn. Dan komt er weer ruimte om bang te zijn voor ander onheil.
Wat doen we ondertussen?
Mijn oude studievriend Manfred zit vast in Al Ain in de Verenigde Arabische Emiraten. De universiteit waar hij les geeft is gesloten. Internationaal reizen is niet aan de orde. Hij geeft online les (ik hoop dat het hem beter af gaat dan deze docent op YouTube), doet aan hardlopen (joggen) en heeft altijd nog zijn muziek en schrijft gedichten, zoals dit:
Een zekere “Who cares who I am” (I do – and I know who she is) sluit zich op in haar woning met een bepaalde hoeveelheid voorraden en maakt er een kook-survival van, The Covid Cooking Chronicles, Creative cooking during lockdown.
En wat doe ik? Ik zoek de natuur op en maak er een sport van om tijd en plaats zo te kiezen dat ik er zo veel mogelijk alleen ben.
De tuin begint er al aardig perfect uit te zien. De VK-sudoku’s worden keurig weggewerkt en ik heb voor het eerst met mijn jongste kleinzoon online schaak gespeeld (nog win ik, maar hoe lang nog?).
En blogje schrijven, misschien een dagboek beginnen, wie weet.
En wat doe jij? Graag je reactie / je verhaal.
In een jolige bui had ik mijn jonge buurman die arts en publicist is en op Twitter veel volgers heeft en die ook nog hoofdredacteur is van “Medisch Contact” een noodkreet gestuurd.
Nieuwsuur was met een item over verantwoord alcoholgebruik gekomen: GEEN ALCOHOL! Dat zouden artsen voortaan moeten uitdragen.
Ik verzocht hem dat kost wat kost te verhinderen voor zover het in zijn macht stond.
Hij reageerde de volgende dag en vroeg of hij mijn mail mocht gebruiken voor een hoofdredactioneel stukje. Te gek natuurlijk.
Anders had ik er wel een blogje van gemaakt – maar wie leest nou mijn blog …. 😉
Voor wie bij Europa aan “the continent” denkt is het verschil tussen Dutch en Deutsch ook nooit gemakkelijk geweest. Het is vanuit die gedachte niet verbazingwekkend dat heel wat geallieerde bommen op Nijmegen, Huissen en omstreken terecht zijn gekomen in plaats van op Duitse doelen. Allemaal uiteraard in de kern toch de schuld van de Duitsers. Zo is men hier in de regio ook heel lang vol blijven houden dat Kasteel Doornenburg door een Duits bombardement is verwoest. Inmiddels is niet alleen bekend maar ook erkend dat dat niet het geval was. Zo nieuw is nepnieuws dus ook weer niet.
Nu heeft minister Grapperhaus het leed dat de Nijmeegse bevolking in 1944 door het geallieerde bombardement is aangedaan op een open manier ter sprake gebracht die alom wordt gewaardeerd. Tegelijk vraagt men zich af of dat niet eerder had gekund of zelfs gemoeten. Maar niemand wilde en wil iets af doen aan onze dankbaarheid jegens onze bevrijders. En we willen ze ter gelegenheid van de jaarlijkse Airborne herdenking in Oosterbeek ook in lengte van jaren graag blijven ontvangen – zelfs nog na de Brexit. Is het niet gewoon een kwestie van goede traditie en beschaving dat wij de meest magistrale blunders met de mantel der liefde bedekken en er stilzwijgen over blijven bewaren tot geen van de betrokkenen meer in leven is of de betreffende regering is gevallen? En geldt in omgekeerde zin hier niet ook het gezegde: Wrong time, wrong place.
Het blijft allemaal intens verdrietig en wrang.
Ik word weer hartelijk bedankt voor mijn (bescheiden maar kennelijk) verschil makende bijdrage aan de maag lever darmstichting (mlds.nl) en tevens opgeroepen de strijd in 2020 voort te zetten. De mlds heeft mijn bijzondere sympathie. Niet dat ik niet geef om de Hersenstichting. Ik heb er zelfs met gevaar voor eigen leven op twee donkere en koude winteravonden een reusachtig rayon voor afgecollecteerd, struikelend over losliggende tegels, botsend tegen lage hekjes en enkels zwikkend in putdeksels. Ook de Nierstichting draag ik een warm hart toe. De hartstichting zelf natuurlijk ook, die uiteraard hartelijk bedankt. Ik heb ook jaren voor de Nierstichting gecollecteerd, lekker met mooi weer in de nazomer als je alle losliggende tegels goed kunt zien. En voor als alles niet meer helpt, collecteer ik ook voor de zekerheid nog voor de Bedevaart naar Lourdes van de Huissense Heilig Maria Magdalena parochie! Je weet maar nooit.
Maar terug naar de mlds die mijn bijzondere sympathie heeft omdat bij hen tenminste het besef is doorgedrongen dat je de dingen in een zekere samenhang kunt en moet zien. Ze gaan zelfs zo ver dat ze ook nog de slokdarm betrekken bij hun aandachtsgebied.
De andere orgaanstichtingen steken daar wat kortzichtig en hebberig bij af omdat ze alle donaties voor hun specifieke orgaan willen hebben, terwijl wat heb je aan gezonde hersenen als je hart en nieren naar de kloten zijn? Dit soort denken is zoooo Brexit! Alsof je met gezonde longen alleen kunt overleven.
Kunnen ze niet beter allemaal samen een grote inclusieve alle organen Stichting gaan vormen? Moeten ze zo dom kapitalistisch tegen elkaar concurreren om de gunst van de donateurs met ieder een eigen PR-budget? Waarom allemaal eigen hordes collectanten op de samenleving af sturen? Wat een inefficiëntie! En dan te bedenken dat het KWF zich met de kankerbestrijding ook nog eens dwars met alle organen bemoeit.
Of is dat allemaal bijzonder democratisch omdat op die manier iedereen zelf kan beslissen met welk orgaan hij/zij/het/++ het liefst oud wil worden?
Veel verstandiger nog dan de mlds lijken mij de goede doelen waar je hele kinderen en hele ezels kunt redden. Geef gul!
Sylvia Witteman moet bij de merknaam van haar oude kreng van een “ijskast” aan een Duitse kampbeul denken (VK 24.12.2019). Hoe kan dat? Een navraag via Twitter heeft geleerd dat het geen “Liebherr” is maar een “Gaggenau”. Nu is Gaggenau een Duitse stad met (uiteraard) ook een oorlogsverleden. Een kampbeul met die naam is echter niet te traceren. Sterker nog: Gaggenau is alles behalve een gangbare achternaam. Gaggenau is een vrij exclusief Duits witgoed- en keukenmerk. Het bedrijf is pas in 1963 opgericht en heeft dus ook nooit aan concentratiekampen geleverd.
Moet Sylvia Witteman soms altijd als een van haar Duitse producten het niet meer doet aan kampbeulen denken? Is zij hier ooit voor behandeld maar heeft het niet geholpen? Waarom heeft zij die “kampbeul” in de eerste plaats überhaupt in huis gehaald?
Het kan gek komen. Ik heb bij de naam Witteman nog nooit aan een meedogenloze oude Hollandse slavenhandelaar hoeven denken, maar nu was het zo ver. Past eigenlijk ook veel beter dan Gaggenau bij een kampbeul. Nu nog zien er weer van af te komen.
Na ruim 39 jaar is onze relatie nu ook formeel ten einde. Je was in materiële zin een goede en stabiele werkgever voor mij. En wat was ik trots dat ik bij je mocht komen werken aan de ontwikkeling en productie van objectieve, valide en betrouwbare toetsen en examens. Je was toen nog jong, had gezag, het ministerie van O&W nam je adviezen dankbaar over. Je had de potentie om uit te groeien tot een baken en je hebt ook daadwerkelijk internationaal een aardige voorbeeldfunctie vervuld.
Maar in eigen land ben je toenemend onder vuur komen te liggen. Hier wordt al gauw tegen autoriteiten aangeschopt, zeker als zij ook ongemakkelijke boodschappen verkondigen en tot meetresultaten komen die sommigen niet zo leuk vinden. Wat heb je toch met je laten sollen door politiek en belangengroepen? Waarom heb je je gedwee laten privatiseren door een stel bezopen marktadepten? Waarom heb je je stem niet laten horen, ben je niet in opstand gekomen tegen frauduleuze praktijken, heb je je niet verzet tegen beleid dat je volledig heeft uitgeput? Waarom heb je niet geluisterd naar critici die je terug wilden voeren naar je kern, naar je kracht, waarom heb je ze zelfs het zwijgen opgelegd? Waarom ben je te koop terwijl je voor andere waarden bent opgericht dan geld?
Je zou niet moeten luisteren naar beleidsmakers en politici die van toetsen noch blazen weten en die blind met de eindtoets van voren naar achteren schuiven en weer naar voren. Het is duidelijk genoeg dat zij jouw hulp en expertise nodig hebben en niet andersom! Maak je weer vrij van de markt! Zorg voor de noodzakelijke onafhankelijke positie. Pak de rol weer op die je oorspronkelijk is toebedeeld! Hou op productiebedrijf in opdracht van leken te zijn! Neem de toetsen en examens weer eens zelf onder de loep! Herzie! Ontwikkel eindelijk weer eens! Wees creatief! Toon je deskundigheid! Verras! Wordt weer goed en steeds beter in wat je behoort te zijn en te doen!
Veel sterkte, alle goeds en veel succes op je weg terug van speelbal tot baken.
Het zou zomaar kunnen dat ik een liefhebber ben van de herfst. Verdacht veel plaatjes op deze website zijn in de herfst genomen. En of het nou aan gelegenheid ontbrak of wat dan ook – ik heb niet de moeite genomen om de herfstplaatjes in andere jaargetijden te verwisselen voor meer actuele foto’s. En ook nu kan het weer niet op. Gisteren nog de mystieke knotochtend en vandaag alweer de ideale condities voor prachtig ijshaar. En wat bof ik toch dat ik in zo’n prachtig deel van Nederland woon. Echt genieten!
