“Gaaf beest”! Ik weet bijna zeker dat Tijn dat zou zeggen. Hij is aankomend striptekenaar, houdt ook van de meest enge beesten en is als struinjongere bekend van StruinTV. Bovendien is hij mijn oudste kleinzoon en ik zou het helemaal met hem eens zijn. De kolibrievlinder heeft een veel dikker lijf dan andere vlinders en een bijna aaibare vacht. En hij is binnen een fractie van een seconde van de éne bloem naar de andere. Hoe die het binnen die korte tijd voor elkaar krijgt om met zijn tongacrobatiek slurpend aan zijn kostje te komen…. ongelooflijk!
Ik spotte hem in de voortuin en had de camera gelukkig bij de hand. Echt een gaaf beest!
Waar je opgewonden van kunt raken …. ik ken ze niet allemaal bij naam, ben ook echt geen expert, maar dan zie ik er weer een en dan denk ik: Wat ben je mooi! En ik vind het ook niet gek dat er mensen met netten achter vlinders zijn aangelopen om ze te vangen, op te prikken en er een verzameling van aan te leggen – een verzameling die je volgens mij nooit compleet kunt krijgen. Ik ben zelf nog gekker. Ik probeer de vlinders te fotograferen. En op het moment dat ze dan mooi in de zon zitten, de instellingen van het fototoestel kloppen, de vinger aan de knop zit, vouwen ze hun vleugeltjes weer dicht. Niet een keer – zowat elke keer. En dan denk ik, doe je vleugels open of ik pak een net en prik je op. Maar dat doe ik dan toch weer niet. Vorige week had ik de camera steeds bij de hand. En bofkont dat ik ben – komt er ook nog eens een kolibrievlinder langs. De laatste keer dat ik er een voor de lens had, was op een onvergetelijk mooie plek in Noord-Italië. Hier een paar foto’s voor wie in het genot wil delen. (Getsie – er zit een vlieg tussen! Is het een stadsreus?)
Het is druk in de tuin (zie ook mijn blog van 1 juni) met veel soorten hommels en bijen, vlinders en libellen (helaas ook te veel mieren en slakken) … en ineens een koninginnenpage. Graag had ik nog een portretfoto gemaakt maar daarvoor was dit exemplaar kennelijk een beetje te verlegen.
De steunfractie van GroenLinks Lingewaard vroeg me om als ‘ervaringsdeskundige’ een groep wandelaars door Park Holthuizen te gidsen. Daarvoor heb ik een route gemaakt met als thema: Helemaal weg van Huissen! De wandeling staat gepland voor vrijdag 24 juli 20:00 – 21:30 uur. Er is ook een intro-filmpje voor Facebook gemaakt. Daarin vertel ik iets over de reeën in het park en dat ik het daarover zal hebben. Beetje verwarrend. Maar klopt ook. (Ik maak bewust geen gebruik van Facebook – dus daarom geen link.)
De aanmelding voor deelname aan de wandeling loopt in verband met corona via groenlingewaard@gmail.com. Maar je kunt de wandeling ook op een ander tijdstip en zonder mij als gids lopen.
Dit is de GPS-track (rechter muisklik om te downloaden), dit de erbij behorende routebeschrijving (pdf) en hier vindt je informatie over de wandeling (pdf). Hieronder een paar foto’s die alvast een indruk geven van wat je gaat zien. Er zijn ook foto’s bij van wat je niet gaat zien. En als je de wandeling op eigen houtje loopt, mis je natuurlijk wat ik onderweg ga vertellen.
N.B.: Bij Firefox gebruikers worden de pdf-bestanden meteen gedownload!
De langste dag heeft ook een lange avond. Met redelijk goed weer een mooi moment om de zonnewende te vieren met een lange wandeling die eindigt met zonsondergang rond 22:10. En het weer was goed. De temperatuur ook. En we hebben damherten en edelherten gezien als nooit tevoren. Om het feest te bekronen bracht een regenboog nog meer kleur in de lucht. Wat wil je meer?
Een flink aantal grote wilgen in park Immerloo in Arnhem is ingepakt door de spinselmot. Hier een paar foto’s uit de begintijd. Inmiddels zie je de rupsen kruipen en raken de spinsels in verval.
Je oog moet er even op vallen. Als dat gebeurt, ben ik niet meer te houden. Dan wil ik op de plaat hebben wat ik zie en ga op jacht. En eenmaal op de plaat zie ik meer dan ik zag. Eerlijk gezegd worden mijn foto’s soms toevallig nog veel beter dan ik eigenlijk verdiend heb …. 😉
Vorige week vrijdag kregen we een uitnodiging van onze vriend, “personal” hopman en vrijwillig boswachter bij een landelijk erkende organisatie Henk om onder zijn bezielende leiding in de schemering everzwijnen te observeren. Succes was niet verzekerd maar het was er wel. We hadden zelfs het geluk om van die leuke kleine “Frischlinge” met hun pyjamastreepjes te zien. En dat op zo korte afstand dat ik er gewoon met mijn mobieltje een foto van kon maken.
En vandaag hebben we tijdens een fietstocht zomaar overdag weer ongelooflijk gezwijnd. Deze twee dames stonden als koeien in de wei met wel negen ravottende biggetjes. Superleuk. Weer met het mobieltje gemaakt. Dit was een week van het zwijn!
Wij hebben een gedenkplaats voor haar ingericht. De crematieplechtigheid kon op dinsdag 21 april van 12:30 tot 13:15 uur worden gevolgd via lifestream. Haar oud-collega’s en vrienden hebben een erehaag gevormd voor de rouwstoet. De erehaag stond voor het ziekenhuis van Alkmaar waar Marja gewerkt heeft. Het was een ongelooflijk mooi afscheid. Maar wij hadden haar liever nog langer bij ons gehad.
Voor wie bij de lifestream technische problemen heeft ondervonden: Klik hier Voor een impressie van de rouwstoet en de erehaag: klik hier
We zaten in een kroeg aan de haven van Oudeschild aan een Skuumkoppe toen op de radio de sluiting van alle Horeca werd verkondigd. We hadden nog net 20 minuten voor een tweede ronde. Toen stonden we buiten. De dagen en weken erop werd het overal steeds stiller, gekker. De condensstrepen van de vliegtuigen verdwenen uit de blauwe lucht, prachtig voorjaarsweer, heldere sterrennachten – een genot, met een beklemmend gevoel op de achtergrond.
Voor ons geldt nu een intelligente Lockdown. Wij zijn altijd graag slimmer dan de anderen. Anderen dragen mondkapjes. Mondkapjes helpen niet. Komt dat even goed uit. We hebben een groot tekort aan mondkapjes. De cijfers uit Rusland en China zijn niet te vertrouwen. Hoeveel besmettingen er in Nederland zijn weten we niet. We hebben onvoldoende testcapaciteit. De onzekerheid maakt bang. We zullen nog lang bang blijven. Tot het over is. Tot we het gehad hebben, hersteld zijn. Dan komt er weer ruimte om bang te zijn voor ander onheil.
Wat doen we ondertussen? Mijn oude studievriend Manfred zit vast in Al Ain in de Verenigde Arabische Emiraten. De universiteit waar hij les geeft is gesloten. Internationaal reizen is niet aan de orde. Hij geeft online les (ik hoop dat het hem beter af gaat dan deze docent op YouTube), doet aan hardlopen (joggen) en heeft altijd nog zijn muziek en schrijft gedichten, zoals dit:
Een zekere “Who cares who I am” (I do – and I know who she is) sluit zich op in haar woning met een bepaalde hoeveelheid voorraden en maakt er een kook-survival van, The Covid Cooking Chronicles, Creative cooking during lockdown.
En wat doe ik? Ik zoek de natuur op en maak er een sport van om tijd en plaats zo te kiezen dat ik er zo veel mogelijk alleen ben. De tuin begint er al aardig perfect uit te zien. De VK-sudoku’s worden keurig weggewerkt en ik heb voor het eerst met mijn jongste kleinzoon online schaak gespeeld (nog win ik, maar hoe lang nog?). En blogje schrijven, misschien een dagboek beginnen, wie weet.
